Scenariusz, reżyseria, teksty piosenek - Teresa Kurpias-Grabowska

 

Muzyka - Anna Bajak, Marcin Kuczewski, Natalia Bajak

Przygotowanie solistów i chóru - Anna Bajak

Choreografia - Jacek Wazelin

Scenografia - Fliora Salakhieva

Kostiumy, opracowanie graficzne, plakaty - Ilona Zajączkowska

Projekcje - Marta Szymańska, współpraca: Ewa Łuczków, Michał Orzechowski
Realizacja i edycja nagrań - Bartłomiej Kozielski Studio "Accantus"

Mix i mastering - Marcin Kuczewski

Kierownictwo produkcji i pracy artystycznej, serwis zdjęciowy - Dorota Kozielska

Kierownictwo produkcji i organizacja widowni - Mirosław Leszczyński

Wykonanie kostiumów - atelier Edyty Soczewki

Peruki i charakteryzacja - Anna Gradowska, Agnieszka Skolmowska

Pracownia modelatorska - Tomasz Stolarski

Wykonanie dekoracji - drukarnia wielkoformatowa „Hesperus”, pracownie Teatru Powszechnego w Warszawie

zdjęcia: Olga Cieślar

​

​

​

Pisarz - Jarosław Kozielski/Krystian Krewniak/Przemysław Wyszyński

Cień - Kamil Krupicz
Lekarz - Adrian Wiśniewski
Pietro - Michał Węgrzyński / Krystian Krewniak

Emma - Marta Rytter
Alphonse Marie Louis de Puzon - Marcin Dabkus
Vicky Valentino - Gabriela Oberbek
Księżniczka - Sylwia Przetak / Olga Kalicka

Premier - Wojciech Michalak
Minister Finansów - Kamil Zięba
Kapral - Damian Kaczor
Lokaj - Marcin Furga
Kataryniarka - Julia Tomaszewska
Dworzanin / Kat / Aktor - Kamil Jaros
Aktorki - Natalia Klisińska, Aleksandra Morawska
Bliźniaczki - Zuzanna Gierczycka, Daria Muszyńska
Mieszkanka - Justyna Nałęcz
Damy i pokojówki - Maria Gabrel, Natalia Klisińska, Magdalena Luterek, Aleksandra Morawska, Daria Muszyńska, Justyna Nałęcz, Aleksandra Smolińska, Julia Tomaszewska, Aleksandra Wardak
Dworzanie - Łukasz Paciorek, Kamil Wardak
Kuracjusze - Maria Gabrel, Zuzanna Gierczycka, Kamil Jaros, Daria Muszyńska, Aleksandra Smolińska, Kamil Wardak, Łukasz Paciorek
Pielęgniarki - Magdalena Luterek, Julia Tomaszewska, Aleksandra Wardak
Wojownicy - Marcin Furga, Damian Kaczor

​

Od reżysera

Hans Christian Andersen pisał baśnie dla dzieci, które w gruncie rzeczy są również przejmującymi, głęboko filozoficznymi utworami dla dorosłych. Dobro i zło toczą w nich okrutną walkę, a prawda o życiu, świecie i człowieku przedstawiona jest w sposób piękny w swej surowej prostocie. Eugeniusz Szwarc napisał swoją sztukę, opierając się na baśni Andersena, lecz jego dzieło jest znacznie dojrzalsze. „Cień” określa się mianem bajki dla dorosłych. Sporo w nim aluzji do praw panujących w dorosłym świecie – świecie polityki, brutalnej walki o władzę, zawiści i obłudy. Jest to pełna napięcia rzecz o człowieku, występującym samotnie przeciwko otaczającemu złu, ale jednocześnie rzecz o pięknej odwadze, romantyzmie, o szlachetności jednych i podłości innych ludzi, o krzywdzie, ale jednocześnie o upartym dążeniu do sprawiedliwości i szczęścia. Fabuła tej nostalgicznej w ostatecznym rachunku baśni w sposób często zabawny ilustruje relatywizm naszej natury, gdzie nierzadko dobro, jak to w życiu, walczy ze złem.

Spektakl opowiada o młodym pisarzu, który odwiedza fikcyjny kraj południa, poszukując właściwego tematu do swojej książki o poszukiwaniu szczęścia. Konsekwencją jego twórczych poszukiwań jest utrata poczucia rzeczywistości i wejście w świat fikcji literackiej, która tę rzeczywistość próbuje naśladować. Bohater z jego opowieści okazuje się… jego własnym cieniem, który na koniec wymyka się spod wszelkiej kontroli, kiedy do głosu dochodzą jego tłumione dotąd skłonności do poklasku i żądza władzy. Tym samym pisarz jest manipulowany przez własny cień. Musical nosi podtytuł „bajka dla dorosłych”. Jest to rzeczywiście bajka, i to „bardzo smutna bajka”, jak słyszymy w finałowej scenie, ponieważ wbrew bajkowym regułom zwycięstwo dobra nad złem jest tu mocno problematyczne. Opowieść o tytułowym cieniu jest znakomitą ilustracją naszej prawdziwej człowieczej natury: dobro ze złem jest w nas przemieszane, tak że nie zawsze jesteśmy w stanie świadomie stwierdzić, czy walczymy z wrogiem zewnętrznym, czy też z tym, „co w nas złe i mętne, choć niechciane i zwalczane, uporczywe i natrętne...”.

Teresa Kurpias-Grabowska